Zarządzanie zasobami ludzkimi (inaczej zarządzanie personelem, funkcja personalna, human resource management lub managing people in organizations[1]) – strategiczna, jednorodna i spójna metoda kierowania najcenniejszym z kapitałów każdej organizacji – ludźmi.
Płoną książki w Moskwie, oto nadchodzi postęp
Łuny pożarów niech zwiastują nową wiosnę
Płonie most za mostem, wieś za wsią, dom za domem
Nie możesz patrzeć? Lepiej zażyj somę
Lepiej przewróć stronę, nie patrz na tych co giną
Co cię obchodzą te łuny nad Ukrainą
Te tłumy, co godzina za godziną stoją w słońcu
Zawierzając los ojców w kolejce do block postu
Liczy się stopa wzrostu, puchnięcie kapitału
Świat wiezie się pomału w nowe lepsze nazajutrz
W tym raju już czekają hurysy, twarze bez skazy i rysy
Obróć internet i wysyp na lepsze życie przepisy
Popisy oratorów, myśli kuratorów
System nie chce serc, chce kalkulatorów
Nowa natura porów, nokturnowych czasów
Najpierw płoną pochodnie, potem łuna znad lasu
[Refren x2]
Została jedna strona pożarowi wydarta
451 stopni Fahrenheita
Jedna, przypadkowa, nadpalona kartka
451 stopni Fahrenheita
[Zwrotka 2]
W młodych głowach trwa pożar, przyszła koza do woza
Po patriarszej alei toczy się głowa Berlioza
Rzeczywistości proteza, chwały apoteoza
Dzisiaj ryczy po puszczy plastikowy dinozaur
Niech żyje Cezar, niech się nie kończy impreza
Niech pierdolą się wszyscy, niech otworzy się Sezam
Odtąd dotąd jest miedza, niepotrzebna jest wiedza
A wiara to jędza, a miłość to rozpacz i nędza
Świat się samo napędza, świat dziś mierzy wysoko
Wiemy wszystko o wszystkim, mamy szkiełko i oko
Śmierć filozofom, śnimy sen o potędze
Nie patrzymy już w oczy, bo patrzymy na ręce
Chcemy dłużej i więcej, chcemy mocniej i prędzej
Chcemy wodza nad nami, który wodze ma w ręce
I niech milczy parnas, plebana z wójtem mezalians
Zaczął się i trwa nienawiści kwadrans
Człowiek usiadł w samotności.
Pogrążony w smutku.
Wtedy wszystkie zwierzęta zbliżyły się do niego i powiedziały:
„Nie chcemy, żebyś był taki smutny. Poproś nas o co tylko chcesz a dostaniesz to.” Człowiek rzekł:
Chcę mięć dobry wzrok”.
Sęp na to: „Dam Ci mój”.
Człowiek powiedział:
„Chcę być silny”.
Jaguar na to: „Będziesz tak silny jak ja”.
Człowiek rzecze:
„Chcę poznać tajemnice ziemi”.
Wąż mu odpowiada: „Poznasz je z moją pomocą”.
I tak człowiek rozmawiał ze wszystkimi zwierzętami.
A kiedy otrzymał od nich wszystkie umiejętności, odszedł.
Wtedy sowa rzekła do pozostałych zwierząt:
„Teraz człowiek dużo wie i ma wiele umiejętności. Boję się tego”.
Na to jeleń: „Człowiek dostał wszystko czego potrzebował. Teraz przejdzie mu smutek”.
Ale sowa odparła:
„Nie. Zobaczyłam w człowieku dziurę, tak głęboką jak głód którego nie można zaspokoić. To ona czyni go smutnym i powoduje, że chce coraz więcej.
Człowiek będzie zdobywał coraz więcej i więcej, aż przyjdzie dzień
w którym świat rzeknie:
„Nie mam już nic więcej do ofiarowania”.
Zapętleni w labiryncie, połączeni jak w matrixie
Jak zaczarowani złym snem o diabelskim krucyfiksie
Który szybciej, która nigdzie
tu gdzie życie uczy żyć cie
Panie Y panie X-ie
Które kaczątko jest brzydsze dziś?
Pstryk Provolone pisze:Człowiek usiadł w samotności.
Pogrążony w smutku.
Wtedy wszystkie zwierzęta zbliżyły się do niego i powiedziały:
„Nie chcemy, żebyś był taki smutny. Poproś nas o co tylko chcesz a dostaniesz to.” Człowiek rzekł:
Chcę mięć dobry wzrok”.
Sęp na to: „Dam Ci mój”.
Człowiek powiedział:
„Chcę być silny”.
Jaguar na to: „Będziesz tak silny jak ja”.
Człowiek rzecze:
„Chcę poznać tajemnice ziemi”.
Wąż mu odpowiada: „Poznasz je z moją pomocą”.
I tak człowiek rozmawiał ze wszystkimi zwierzętami.
A kiedy otrzymał od nich wszystkie umiejętności, odszedł.
Wtedy sowa rzekła do pozostałych zwierząt:
„Teraz człowiek dużo wie i ma wiele umiejętności. Boję się tego”.
Na to jeleń: „Człowiek dostał wszystko czego potrzebował. Teraz przejdzie mu smutek”.
Ale sowa odparła:
„Nie. Zobaczyłam w człowieku dziurę, tak głęboką jak głód którego nie można zaspokoić. To ona czyni go smutnym i powoduje, że chce coraz więcej.
Człowiek będzie zdobywał coraz więcej i więcej, aż przyjdzie dzień
w którym świat rzeknie:
„Nie mam już nic więcej do ofiarowania”.
Ann78 pisze:Pstryk Provolone pisze:Człowiek usiadł w samotności.
Pogrążony w smutku.
Wtedy wszystkie zwierzęta zbliżyły się do niego i powiedziały:
„Nie chcemy, żebyś był taki smutny. Poproś nas o co tylko chcesz a dostaniesz to.” Człowiek rzekł:
Chcę mięć dobry wzrok”.
Sęp na to: „Dam Ci mój”.
Człowiek powiedział:
„Chcę być silny”.
Jaguar na to: „Będziesz tak silny jak ja”.
Człowiek rzecze:
„Chcę poznać tajemnice ziemi”.
Wąż mu odpowiada: „Poznasz je z moją pomocą”.
I tak człowiek rozmawiał ze wszystkimi zwierzętami.
A kiedy otrzymał od nich wszystkie umiejętności, odszedł.
Wtedy sowa rzekła do pozostałych zwierząt:
„Teraz człowiek dużo wie i ma wiele umiejętności. Boję się tego”.
Na to jeleń: „Człowiek dostał wszystko czego potrzebował. Teraz przejdzie mu smutek”.
Ale sowa odparła:
„Nie. Zobaczyłam w człowieku dziurę, tak głęboką jak głód którego nie można zaspokoić. To ona czyni go smutnym i powoduje, że chce coraz więcej.
Człowiek będzie zdobywał coraz więcej i więcej, aż przyjdzie dzień
w którym świat rzeknie:
„Nie mam już nic więcej do ofiarowania”.
Tak, Pstryku.
To właśnie jest nasza ludzka, skażona natura.
Chcieć więcej i więcej...
Z tego może uwolnić tylko Bóg, tylko On może zalepić tę dziurę w sercu, wypełnić pustkę.
Tego nie zapełnią dobra materialne, ani cala wiedza świata. Wladza także, choć ma olbrzymią moc, nie zapełni tej pustki. Nie zrobi tez tego inny człowiek, gdyż wcześniej czy pózniej i tak. w małej lub dużej sprawie, zawiedzie.
Jedynie oddanie sterów Bogu, szczere oddanie Chrystusowi, może wyzwolić człowieka od jego żądz.
Kiedy Boża miłość i przebaczenie wypełnia serce, zalepia dziurę, wypełnia pustkę.
Tylko miłość Chrystusa jest zdolna roztopić nasze ambicje, On bowiem uczy nas pokory i miłosierdzia.
On daje odpowiednią perspektywę.
To, co powyżej napisałam, to nie moje mądrości Pstryku. Mówi o tym Słowo Boże. Doświadcza tego zresztą każde, szczerze złamane serce.
„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. (29) Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. (30) Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie.” Mat.11,28-30
Ciekawe, ze Pan Jezus mówi tutaj: „Przyjdźcie do Mnie i uczcie się, ze jestem pokornego serca, o doznanie ukojenia”
„Jeśli więc Syn was wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie.”Jan 8,36
Tego osobiście doświadczyłam, Pstryku, i wiem, ze te słowa są prawdziwe.
Ann78 pisze:Pstryk Provolone pisze:Człowiek usiadł w samotności.
Pogrążony w smutku.
Wtedy wszystkie zwierzęta zbliżyły się do niego i powiedziały:
„Nie chcemy, żebyś był taki smutny. Poproś nas o co tylko chcesz a dostaniesz to.” Człowiek rzekł:
Chcę mięć dobry wzrok”.
Sęp na to: „Dam Ci mój”.
Człowiek powiedział:
„Chcę być silny”.
Jaguar na to: „Będziesz tak silny jak ja”.
Człowiek rzecze:
„Chcę poznać tajemnice ziemi”.
Wąż mu odpowiada: „Poznasz je z moją pomocą”.
I tak człowiek rozmawiał ze wszystkimi zwierzętami.
A kiedy otrzymał od nich wszystkie umiejętności, odszedł.
Wtedy sowa rzekła do pozostałych zwierząt:
„Teraz człowiek dużo wie i ma wiele umiejętności. Boję się tego”.
Na to jeleń: „Człowiek dostał wszystko czego potrzebował. Teraz przejdzie mu smutek”.
Ale sowa odparła:
„Nie. Zobaczyłam w człowieku dziurę, tak głęboką jak głód którego nie można zaspokoić. To ona czyni go smutnym i powoduje, że chce coraz więcej.
Człowiek będzie zdobywał coraz więcej i więcej, aż przyjdzie dzień
w którym świat rzeknie:
„Nie mam już nic więcej do ofiarowania”.
Tak, Pstryku.
To właśnie jest nasza ludzka, skażona natura.
Chcieć więcej i więcej...
Z tego może uwolnić tylko Bóg, tylko On może zalepić tę dziurę w sercu, wypełnić pustkę.
Tego nie zapełnią dobra materialne, ani cala wiedza świata. Wladza także, choć ma olbrzymią moc, nie zapełni tej pustki. Nie zrobi tez tego inny człowiek, gdyż wcześniej czy pózniej i tak. w małej lub dużej sprawie, zawiedzie.
Jedynie oddanie sterów Bogu, szczere oddanie Chrystusowi, może wyzwolić człowieka od jego żądz.
Kiedy Boża miłość i przebaczenie wypełnia serce, zalepia dziurę, wypełnia pustkę.
Tylko miłość Chrystusa jest zdolna roztopić nasze ambicje, On bowiem uczy nas pokory i miłosierdzia.
On daje odpowiednią perspektywę.
To, co powyżej napisałam, to nie moje mądrości Pstryku. Mówi o tym Słowo Boże. Doświadcza tego zresztą każde, szczerze złamane serce.
„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. (29) Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. (30) Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie.” Mat.11,28-30
Ciekawe, ze Pan Jezus mówi tutaj: „Przyjdźcie do Mnie i uczcie się, ze jestem pokornego serca, o doznanie ukojenia”
„Jeśli więc Syn was wyswobodzi, prawdziwie wolnymi będziecie.”Jan 8,36
Tego osobiście doświadczyłam, Pstryku, i wiem, ze te słowa są prawdziwe.
Wróć do „Różne zagadnienia Biblii”
Użytkownicy przeglądający to forum: Bing [Bot] i 1 gość
